Ήθελα να γράψω κάτι ενδυναμωτικό αλλά δεν μου ερχόταν κάποια έμπνευση… Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν έχω να πω κάτι για τα παιδιά σήμερα. Μας το λένε ήδη εκείνα, μας το φωνάζουν, μας το δείχνουν. Αυθεντικά. Μας «μιλάνε» κάθε μέρα καθώς παίζουν με την κούκλα ή το παιχνίδι τους. Είναι απορροφημένα και ευτυχισμένα, καθώς είναι συντονισμένα με τη ΧΑΡΑ. Αρκεί να στρέψουμε την προσοχή μας εκεί. Κάθε μέρα γι’ αυτά είναι μια περιπέτεια, μια γιορτή! Θα κρυφτούν σε κάποιο σημείο του σπιτιού ή θα ανακαλύψουν πιθανόν μια κάμπια στο μπαλκόνι. Θα τρέξουν, θα γελάσουν, θα ζήσουν ξένοιαστα τη στιγμή. Θα μας παρατηρήσουν από πάνω μέχρι κάτω και θα νιώσουν αν μπορούμε να συντονιστούμε μαζί τους ή αν ξεχάσαμε την παιδικότητά μας στον κόσμο των μεγάλων! Θα δουν τις πράξεις μας. Τα παιδιά αισθάνονται και οι «κεραίες» τους είναι ανοιχτές παρόλο που έχουμε την αίσθηση ότι δεν «ακούν» πολλές φορές. Από το ένα αυτάκι θα μπει και από το άλλο θα βγει, αν δε μιλάει στην ΚΑΡΔΙΑ τους αυτό που τους προτείνουμε. Δεν έχουν σχηματίσει ακόμη πεποιθήσεις και είναι εναρμονισμένα με την ψυχή τους. Γι’ αυτό και αντιδρούν αν κάτι δεν τους ταιριάζει..

Μετέπειτα αρκετοί από τους  μεγάλους αποσυνδέσαμε με τον τρόπο μας το σχολείο από τη ΧΑΡΑ. Μα το σχολείο είναι τα ίδια τα παιδιά! Εμείς έχουμε να ενθυμηθούμε και να μάθουμε μέσα από αυτά. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε πλάι τους, πλάι τους ναι. Να τα διευκολύνουμε να βγάλουν προς τα έξω αυτό που ήδη είναι. Όλα τα παιδιά γεννιούνται με τα μοναδικά τους ταλέντα. Ρωτάμε τα παιδιά τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν! Και αρχίζουν να ψάχνουν έξω από αυτά… ‘Κάτι πρέπει να γίνω άρα δεν ΕΙΜΑΙ. Κάτι πρέπει να γίνω, κάτι πρέπει να γίνω….’ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ Η ΧΑΡΑ! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ! ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ! ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ! ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΑΠΕΙΡΩΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΚΛΙΣΕΩΝ! Δε χρειάζεται να ψάχνουν τι θα γίνουν…Θα  αναγνωρίσουν και θα νιώσουν το σκοπό τους  ΑΝ δεν τους κόψουμε εμείς οι μεγάλοι τη ΧΑΡΑ. Τη ΧΑΡΑ που μας θυμίζουν τα παιδιά, αν τα επιτρέψουμε… Έτσι θα βγούμε από έναν ατέρμονο κύκλο και θα ζήσουμε το παιχνίδι της ζωής στη ΧΑΡΑ που ΗΔΗ είμαστε καθώς γεννηθήκαμε μαζί της. Απλά το ξεχάσαμε. Τα παιδιά το ξέρουν. Οι μεγάλοι ξαναθυμόμαστε..