Από τον Ηλία Καραπιπέρη, προπονητή ποδοσφαίρου. Ιδρυτής και Διευθυντής της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου ” Νικητές “.

Τι ακριβώς είναι ο παιδικός αθλητισμός; Και τι ρόλο μπορεί να παίξει στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού; Των βασικών αξιών και πιστεύω του για τον ευατό του και την ζωή…; Της μελλοντικής του επαγγελματικής πορείας; Ακόμα και της προσωπικής και μελλοντικά οικογενειακής του ευτυχίας…;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά…

Για τα περισσότερα παιδιά, το άθλημα που επιλέγουν εξελίσσεται σε κάτι  πολύ παραπάνω από ένα hobby ή ένα τρόπο να περνάνε ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο τους. Είναι η αγαπημένη τους δραστηριότητα. Αυτό μέσα από το οποίο βιώνουν τα πιο έντονα συναισθήματα και στο οποίο επενδύουν ψυχικά τα μέγιστα. Αυτό μέσα από το οποίο εκφράζονται ελεύθερα και αναπτύσσουν τη φαντασία τους. Αυτό μέσα από το οποίο ονειρεύονται και οραματίζονται το μέλλον τους. Είναι αυτό που δίνει χρώμα και νόημα στην ζωή τους.

Και τι σημαίνει αυτό;

Αν πάρουμε σαν δεδομένο το ότι όσο πιο πολύ αγαπάμε κάτι και όσο πιο έντονα το βιώνουμε, τόσο πιο δεκτικοί και «εκτεθειμένοι» είμαστε στο να πάρουμε μηνύματα μέσα από αυτό, συνειδητοποιούμε τις καταλυτικές επιρροές που το αθλητικό περιβάλλον έχει στη διαμόρφωση του εσωτερικού κόσμου των παιδιών. Στην αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθησή τους. Στο αν πιστεύουν ότι η ζωή είναι δίκαιη ή άδικη. Στο ότι αξίζει να επιμένεις και να προσπαθείς μέχρι να πετύχεις αυτό που τόσο πολύ θέλεις. Στην ερμηνεία και τη διαχείριση του λάθους. Της νίκης και της ήττας. Το αν η επιτυχία είναι θέμα συγκυριών και τύχης, ή αποτέλεσμα μικρών καθημερινών πειθαρχιών και συνηθειών; Και στις αξίες μέσα από τις οποίες, ασυνείδητα, αποφασίζουν το ποια στάση και συμπεριφορά θα επιλέξουν την κάθε δεδομένη στιγμή.

 Ο αθλητισμός μας βάζει σε πιεστικές σωματικά και συναισθηματικά καταστάσεις. Μας οδηγεί στα όριά μας. Και εκεί αναδεικνύεται το ποιοι πραγματικά είμαστε. Και πόσο μεγάλο δώρο μπορεί να είναι αυτό, ειδικά σε παιδική ηλικία; Μπορώ υπό πίεση να συνεχίζω να πιστεύω στον εαυτό μου; Να είμαι υποστηρικτικός και παρακινητικός; Υπεύθυνος και όχι επικριτικός. Να απολαμβάνω το παιχνίδι  χωρίς να γνωρίζω την τελική του έκβαση;  Και να αναγνωρίζω πως αν παίξω με όλο μου το είναι έχω κερδίσει ανεξαρτήτου σκορ, χρόνου και επίδοσης; Να επιλέγω την αφοσίωση, την επιμονή, την εργατικότητα, το «καθαρό» παιχνίδι και την νηφάλια αυτοαξιολόγηση;

Και πόσο χρήσιμα μπορούν όλα αυτά να φανούν σε όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες μου, τωρινές και μελλοντικές; Αυτά άλλωστε δεν χρειάζονται για την ευημερία και εξέλιξή μου και στο σχολείο, στον επαγγελματικό χώρο και στην παρέα…; Στις κοινωνικές και διαπροσωπικές μου σχέσεις;

Το σημαντικό κατ’ επέκταση ερώτημα είναι λοιπόν το εξής:

Πόσο συνειδητοί είμαστε, γονείς και προπονητές (και διοικητικοί φορείς), στο πώς επηρεάζουμε όλα τα παραπάνω με τις αποφάσεις, τις επιλογές και τις συμπεριφορές  μας γύρω από τον αθλητισμό; Και της ευθύνης που έχουμε αναλάβει προχωρώντας σε αυτές;

Είναι εξαιρετικά σημαντική η επιλογή του αθλητικού περιβάλλοντος του παιδιού…! Θα τολμήσω να πω ίσως και πιο σημαντική από του ακαδημαϊκού. Με δεδομένο ότι η επιτυχία και ευτυχία μας ορίζεται περισσότερο από αυτό που είμαστε παρά από τις γνώσεις και τις διαπιστεύσεις μας. Καθώς και το ότι το παιδί θα εμπνευστεί και επηρεαστεί κατά κανόνα, καλώς ή κακώς, περισσότερο από τον προπονητή του παρά από το δάσκαλό του.

Και οι προπονητές πόσο αντιλαμβανόμαστε το πώς η κάθε μας λέξη, το κάθε βλέμμα και η κάθε έκφρασή μας «γράφει» στην καρδιά και στο μυαλό των παιδιών. Η παραμικρή μας απόφαση και στάση. Ότι είμαστε πρότυπα και συχνά «ήρωες» για τα παιδιά αυτά. Ότι η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους εξαρτάται συχνά από τον τρόπο που τους αποδεχόμαστε, τους αξιολογούμε, τους επιβραβεύουμε ή τους παρατηρούμε. Από το αν επί της ουσίας τους εμπιστευόμαστε ή τους αμφισβητούμε. Και το τι μαθήματα ηγεσίας και διαχείρισης καταστάσεων τους δίνουμε με τη στάση μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Πόσο συχνά αναρωτιόμαστε αν είμαστε εστιασμένοι στην κάλυψη των δικών τους συναισθηματικών αναγκών, ή αν, άθελα μας φυσικά, εκμεταλλευόμαστε την τυφλή εμπιστοσύνη που μας δείχνουν για την κάλυψη των δικών μας. Για αποδοχή, επιτυχία, σημαντικότητα και προβολή.

Το 2007, επιστρέφοντας από ένα τουρνουά στο εξωτερικό, άκουσα προς έκπληξη μου έναν γονέα μας (Απόφοιτο Κολλεγίου Αθηνών ο ίδιος) να λέει ότι αν αναγκαζόταν να επιλέξει μεταξύ σχολείου και αθλητισμού για την προσωπική εξέλιξη του παιδιού του, θα επέλεγε το δεύτερο. Τότε μου φάνηκε υπερβολικό. 13 χρόνια μετά καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοούσε. Δόξα τω Θεώ ζούμε σε μια εποχή  που δεν έχουμε με τέτοια διλλήματα. Οφείλουμε όμως, όσοι δουλεύουμε με και για τα παιδιά, να αναλάβουμε την τεράστια κοινωνική μας ευθύνη και να εξασφαλίζουμε την επάρκειά μας στο έργο της υπηρέτησής τους. Γιατί εμείς υπηρετούμε αυτά και όχι το αντίθετο. Εκείνα μας διδάσκουν τι σημαίνει χαρά, αφοσίωση, εμπιστοσύνη και αγάπη…