Γράφει ο Δημήτρης Αντωνίου, συγγραφέας – ακτιβιστής.

Ο Χαρούλης με ρώτησε κάτι που δεν μου το έχει ρωτήσει ΠΟΤΕ κανείς !

“ Δημήτρη, τι θυμάσαι από τότε που ήσουν παιδί;”

Πού να φανταζόταν ο Χαρούλης ότι χάρη στο αμαξίδιό μου θυμάμαι σχεδόν τα πάντα. Δεν εννοώ ότι το αναπηρικό αμαξίδιο βελτίωσε τη μνήμη μου ή κάτι τέτοιο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εξ’ αιτίας της αναπηρίας μου, έχω περάσει πολλές ώρες, μέρες αλλά και μήνες, να προσπαθώ να θυμηθώ τα πάντα που είχα ζήσει μέχρι τα δεκαέξι μου χρόνια, όταν και έγινε το ατύχημά μου.

Λογικό είναι να αναρωτηθείτε και εσείς, όπως αναρωτήθηκε και ο Χαρούλης, τι στο καλό με έπιασε και προσπάθησα τόσο πολύ να τα θυμηθώ όλα αυτά. Η απάντηση θα προκύψει εύκολα εάν κάνετε ένα μικρό αλλά και λιγάκι ‘’επίπονο’’ άλμα φαντασίας. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω επί 10 ολόκληρους μήνες σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου και μετά άλλα τρία χρόνια μέσα στο σπίτι;;; Ξέρετε πόσο ελεύθερο χρόνο είχα;;; Οπότε έκανα αυτό που ήξερα πάντα να κάνω τόσο καλά ! Το έριξα στο τρέξιμο !

Αλλά όχι, δεν έτρεξα με τα πόδια μου, όπως παλιά, αλλά έτρεξα με το μυαλό μου ! Είχα δύο επιλογές. Είτε να τρέξω μπροστά στο μέλλον, με την φαντασία μου, είτε πίσω στο παρελθόν με τη μνήμη μου. Και για κάποιον όπως εμένα που δεν ήξερα πώς θα είναι το αύριο ή το μεθαύριο, έμοιαζε πολύ καλύτερο να περάσω χρόνο προσπαθώντας να θυμηθώ το παρελθόν, δηλαδή τα παιδικά μου χρόνια. Και όσο το έκανα, όλο και πιο πολύ μου άρεσε. Και όσο περισσότερο μου άρεσε, τόσο πιο πολύ έτρεχα στο παρελθόν μου. Και μαντέψτε τι έγινε μετά !

Ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν τα φάρμακα που μου έδιναν οι γιατροί, τα έκαναν οι όμορφες αναμνήσεις από τα πιο χαρούμενα χρόνια της ζωής μου !

Τότε που ήμουν μπόμπιρας και όργωνα τις αίθουσες του νηπιαγωγείου σαν άνεμος. Ήσυχος καθόμουν μόνο την ώρα του γεύματος, όταν το φαγητό δεν μου άρεσε καθόλου. Καθόμουν ήσυχος για να μην γίνομαι αντιληπτός όσο θα εφάρμοζα τα τετραπέρατα σχέδιά μου. Αρχικά καθόμουν δίπλα στην ομορφούλα της τάξης, μετά έπαιρνα το πιάτο με τις μπάμιες και δεξιοτεχνικά τις πετούσα κάτω από την καρέκλα μου. Στη συνέχεια ρωτούσα κάποιον συμμαθητή μου αν θα ήθελε να αλλάξουμε θέσεις και φυσικά όλο έλεγαν ΝΑΙ γιατί θα καθόταν δίπλα στην ομορφούλα. Στο τέλος της ώρας, μόλις σηκωνόμασταν για να αποχωρήσουμε, αποκαλύπτονταν οι πεταμένες μπάμιες και η δασκάλα έβαζε τις φωνές στον καζανόβα συμμαθητή μου που πλήρωνε το τίμημα για να κάτσει δίπλα στην ομορφούλα. Να με συγχωρέσετε  για την πονηριά μου, αλλά καταπιεζόμουν με αυτές τις μπάμιες… (ακόμη και τώρα που τα γράφω, πάλι μου φτιάχνει το κέφι ! J )

Στο δημοτικό, κάθε μέρα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Λίγο διάβασμα και ατελείωτο παιχνίδι. Στο γυμνάσιο κυριάρχησαν οι παιδικοί έρωτες και στο λύκειο σειρά είχαν οι δυνατές φιλίες που με χαρά δηλώνω πως κρατάνε αγέρωχες μέχρι και σήμερα !

Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι για να πω στον Χαρούλη και σε εσάς όλα όσα θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία θα χρειαστώ πολλές σελίδες. Πάρα πολλές σελίδες. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά και που χωράει μέσα στις επόμενες λίγες σειρές είναι ίσως το πιο σημαντικό από όλα.

Σαν παιδί είχα την τύχη να μην αφήνω στιγμή και λεπτό να πάει χαμένο. Τότε έμοιαζε σε πολλούς σαν μια ενοχλητική ζωηράδα, αλλά σήμερα αυτοί οι ‘’πολλοί’’ χαίρονται πραγματικά που τα αποτελέσματα εκείνης της ζωηράδας μπορούν να γεμίσουν ατελείωτες σελίδες με όμορφες στιγμές. Και μαζί με αυτούς χαίρομαι και εγώ. Αλλά και ο Χαρούλης. Ίσως χαίρεστε και εσείς…